روزهای پسرانه

  اصرار عجیب این روزهای پسرک که حتما ً نماز ظهر و عصر، مغرب و عشا را اقامه کند، آن هم در ملازمت پدر گرامی و البته که بعد از آن حتما ً  باید بشنود: آریــاجون، قبول باشه. ناگفته نماند که پسرک، تعقیبات  (!) نمازهایش را هم به زیبایی هر چه تمام‌تر به جا می‌آورد. مخصوصا ً‌ دعا برای پدر و مادرش.   ***   پسرک هر بار قرآن را در دست‌م و در حال قرائت آن می‌بیند با حالتی معصومانه از من سؤال می‌کند:  مامان؛ بلدی قرآن بخونی؟ وقتی جواب مثبت مرا می‌شنود، مجددا ً با همان حالت معصومانه‌اش می‌گوید: مامان؛ به منم یاد میدی قرآن بخونم؟ ...

  در این چند روز هر چه قدر فکر کردم به یاد نیاوردم که پیش از آمدن‌ت، زندگی دو نفره‌ی ما چه شکلی بود. اما امروز که دقیقا ً سه سال و دو ماه و یک روز از آمدن‌ت به زیر سقف با هم بودن‌مان می‌گذرد، می‌بینیم که تمام این روزها ـ هر روز و هر روز - هیجانی عجیب به رگ‌های زندگی‌مان تزریق شده است، مخصوصا ً وقتی هر روز بالنده شدن‌ت را می‌بینیم که گاهی کیلومترها با پسرکی سه ساله فاصله داری (!)   و ما سرمست از این‌که در کنار تو مادری و پدری آموختیم و با تمام وجود خوش‌حال که خواستیم تو، حیات دو نفره‌مان را زیباتر کنی...   پسرجان، امروز سه سال و دو ماه و یک روزه ...

  موقعیت: من در حال سلام دادن نماز پسرک رو به من: مامان؛ نمازت تموم شد. من: بله عزیزم، تموم شد. پسرک: عافیت باشه من:  بازم من:    ***   موقعیت: پسرک در حال عطسه کردن پسرک رو به خودش:‌ سلام بر حسین من:    ***   موقعیت:‌ با پسرک در حال قایم موشک (!)‌ هستیم و هر بار اون میره قایم میشه. کجا؟ زیر صندلی که همه‌ی بدن‌ش پیداست  و یا پشت پرده‌‌ی پنجره   که فقط نصف بدن‌ش مخفی میشه من باید خودمو به ندیدن بزنم... تازه وقتی هم صداش می‌زنم آریـاجون کجا قایم شدی که مثلا ...