سعادتِ ماورایی!

چه لذتی بالاتر از این­‌که، پسرک صورت ِ چون برگ گل­ش را بر بازویم بنهد و دست ِ نازک ِ چون شاخه‌­ی نیلوفرش را از سر ِ مـِهر به دور گردن‌­م حلقه کند و سرش را در گریبان‌­م فرو ببرد...

لحظه‌­ای بعد؛ صدای سنگین شدن نفـَس‌­ش آگاه­م کند که با خوابی شیرین هم‌­آغوش شده...

عشق به فرزند دیوانه‌­کننده است...

+  راستی این ترانه هم میهمان خلوت من و پسرک بود. شنیدن دارد.