بزرگمرد خونه ی ما

آریاجون؛ این مطلب را در حالی می­‌نویسم که مدتیه، کم کـَم­َک از من فاصله گرفتی و هم­دََم اوقات بابا رامین شدی.

فکرش هم نمی‌­کردم که به این راحتی وابستگی رو پس بزنی و مستقل بشی، مردی بشی واسه خودت.

حتی تو خواب هم نمی‌­دیدم برای خوابیدن جایی غیر از آغوش­م رو پیدا کنی.

خوش­حال‌­م که قدم به دنیای بزرگ مردانه گذاشته‌­ای.

چه قدر خوش­حال‌­م ...

اصلا نفهمیدم که کـِـی این­‌قدر بزرگ شدی؟

این­‌قدر بزرگ که حتی برای درد هم گریه نمی‌­کنی. که اگر هم اشک بریزی، هم­زمان دستای کوچیک­ت را برای برداشتن‌­شون به سمت گونه‌­ت می­‌بری، اصلا مجال نشستن­ به اون دونه اشکا نمیدی به روی صورت مهتابی­ت ...

این قدر بزرگ شدی که وقتی برای تسکین دردت بغل­ت می­‌کنم، برای رفع ناراحتی­م که زیرکانه از تو پنهان می­‌کنم، بگی "خوب شد مامان"

نفهمیدم کـِی یاد گرفتی بعد از کار خطایی که انجام میدی، بگی "بخشید (ببخشید) مامان"

نفهمیدم چه­طور یاد گرفتی منطقی باشی و در مقابل نصیحت­‌هام بگی "چشم"

نفهمیدم کـِی یادت دادم که با کوچیکترها مهربون باشی و با بزرگترها با ادب رفتار کنی ...

نفهمیدم کـِی یاد گرفتی وقتی کسی رو می‌بینی باید سلام کنی ...

نفهمیدم تو کـِـی این­ همه بزرگ شدی؟

آریاجون،‌ تو کـِی این­قدر مرد شدی؟

 + پسرک­م خیلی مواظبه که آسیبی به خودش نزنه؛ اما وقتی هم مشکلی براش پیش میاد، به شدت در مقابل درد مقاومت می­کنه و سعی می‌­کنه گریه نکنه. این به شدت نگران­م می‌­کنه، فکر می‌­کنم درد جسم‌ش یه جورایی به روح‌­ش فشار میاره اما نمی­‌خواد اونو بروز بده. تنها کاری که می‌کنم اینه که بغل­ش می‌کنم و اجازه میدم تو بغل­م به آرامش برسه