دلسوزی

می خوام از یه حس حرف بزنم که نمی دونم اسمش حس انسان دوستیه یا حس مادرانه ، اما هر چی که هست داره دیوونم می کنه، این روزا (از وقتی آریا به دنیا اومده)‌ زودی اشکم درمیاد. خیلی حساس شدم ....

دلم برای آریا می سوزه! چرا انسان این قدر ناتوانه

دلم خیلی براش می سوزه ، دلم براش می سوزه وقتی بی رحمانه برای ختنه بردیمش. اون قدر ناتوان بود که حتی نفهمید داریم کجا می بریمش ، نتونست در برابر ما مقاومت کنه . خدایا وقتی یاد اون روز و گریه هاش می افتم دلم می خواد های های گریه کنم

دلم براش می سوزه که وقتی شب برای شیر بیدار می شه گریه نمی کنه و من از صدای تکوناش از خواب بیدار می شم . طفلی شاید می خواد منو اذیت نکنه

دلم براش می سوزه که وقتی دل درد داره من هیچ کاری نمی تونم براش انجام بدم

دلم براش می سوزه که تو خواب می برمش حموم یا پوشکش رو عوض می کنم و اون نباید اعتراض کنه چون من اینو می خوام

دلم براش می سوزه چون گیر ما (ما آدما و این دنیا) افتاده و حق اعتراض نداره

خدایا این حس دست از سرم بر نمی داره همش کنارمه...

اینقدر دلم براش می سوزه که همش ناهار و شام سرد می خورم مبادا یه کوچولو نق بزنه یا خدای نکرده گریه کنه

دلم براش می سوزه ، برای همه بچه ها که مثل آریا کوچیکن و توانایی کاریو ندارن می سوزه

خیلی ها بهم می خندن، میگن چند روز دیگه همین بچه بزرگ میشه و دیگه قبولت نداره، اینقدر خودتو فداش نکن ...

خلاصه این روزا تنهایی و دوری از خانواده یک طرف و این حس عجیب از طرف دیگه امانمو بریدن .

دیشب با دیدن پسر ١٧ ساله ای که مرگ مغزی شده بود و خانوادش اعضای بدنش رو هدیه کرده بودن، حالم بد شد یا اون چند روز پیش وقتی شنیدم یه خانمی که ناخواسته باردار شده و می خواد بچش رو بندازه ، آریا رو تو بغلم گرفتم و های های گریه کردم

خدایا کمکم کن می دونم من دارم ضعف و ناتوانی یه بچه ٣٢ روزه رو می بینم و از توانایی ذهن و روحش خبر ندارم

تو اونو آفریدی و به امانت دادی دستم امیدوارم بتونم از عهده این مسئولیت بربیام

برام دعا کنید آریا رو درست تربیت کنم.....