من فدای تو، به جای همه گلها تو بخند ...

1392/5/11 7:59

نویسنده : مامان

312 بازدید

اشتراک گذاری

امروز 28 ماه از روزی که آریاجون چشاشو به این دنیا باز کرد، می‌گذره... لبخند

تو اون روزها و شب‌ها، لحظات و دقایقی پیش چشام رقم خورد، که وقتی به عقب برمی‌گردم و نگاه می‌کنم، یه لبخندی می‌شینه گوشه‌ی لبم، یا بغضی می‌چسبه به گلوم و اونو خراش میده، چیزایی یادم میاد که یهو ضربان قلبمو می‌بره بالا و گاهی نفسم بند میاد. ناراحت

آریا بچه‌ای بود که از تولدش تا حدود 9 ماهگیش، تنها چیزی که بهم داد گریه و بیقراری بود!

یادم میاد اون روزا بیدارشدن آریاجون از خواب برابر بود با آوارشدن دنیا روی سرم، واقعا یه وقتایی دلم میخواست با بیدارشدن، تموم اون بیقراریهاش رو هم پشت اون خواب ابریشمیش بذاره و من لبخندش رو ببینم یا کم ِ کمـِش اثری از گریه نباشه... استرس

و این نق زدن‌ها انگار براش عادت شده بودن که تا همین چند وقت پیش هم قلقلک‌ش می‌دادن. چشمک

به هر حال اون روزا گذشتن و هیچ وقت دیگه هم برنمی‌گردن. نگران

اما ...

آریا جون این روزا، یه دوست و همراه خوبه واسه لحظات تنهایی و دلتنگی‌های من... قلب

تو این یکی دو ماهی که به حرف افتاده، خیلی خوب فاصله گرفته از اون دنیای خسته کننده‌ای که واسه دوتامون ساخته شده بود... هورا

منطق و آرامشی پیدا کرده خیلی بیش‌تر از قبل که یه وقتایی تعجب می‌کنم...

با همون زبون شیرین‌ش، داستان‌هایی رو که براش تعریف می‌کنم، واسه خودش و گاهی هم واسه من تعریف می‌کنه... تشویق

حتی شعرهایی رو که خیلی قبل‌تر از به حرف اومدن‌ش براش می‌خوندم، برام می‌خونه...

تو تخیلاتش، چیزایی می‌گه و کارایی می‌کنه که من فقط می‌تونم مات و مبهوت نگاهش کنم. تعجب

میشه آقای دکتر و به سبک دکتر خودش منو معاینه میکنه؛ گوش، گلو، بینی و ... تازه یه وقتایی هم دراز میکشه و خودش، خودش رو معاینه میکنه... خنده

می‌شه آقای پلیس و از طرفش گواهی‌نامه می‌خواد.. متفکر

می‌شه آقای خونه و میره برام خرید می‌کنه، اغلب هم کاهو می‌خره... خنده

می‌شه مامانم؛ منم باید نقش یه بچه‌ی نق نقو رو براش بازی کنم تا بیاد ساکتم کنه... زبان

می‌ایسته رو لگوهاش و میگه اسکیت پوشیدم... تعجب

دمپایی روفرشی من از نظر اون ا ُ تو ِ ... لبخند

هر سطح شیبداری حتی کنترل تلویزیون؛ وقتی اونو تکیه میده به دیوار، میشه ر َمپ که ماشین باید از اون بره بالا. تازه بیرون از خونه هم، اگه تو خیابونی باشیم که کمی شیب داشته باشه میگه رمپ (این کلم‌هی رمپ رو من یادش دادم، خواستم اطلاعات تخصصیم یادم نره چشمک )

دیگه از نق‌زدن و غرزدن خبری نیست؛ ازم نم‌یخواد براش نقاشی بکشم، خودش به تنهایی این کارو می‌کنه. نمی‌خواد باهاش بازی کنم، خودش خیلی قشنگ با خودش بازی می‌کنه و لذت می‌بره. از خود راضی

من کتاب می‌خونم، اونم میره کتاباش رو میاره و مشغول میشه. خلاصه، بیشتر از اینکه روبروی من قرار بگیره، در کنارم هست. با همون دنیای قشنگ کودکیش...

تقریبا وقتی من و اون تو خونه تنها هستیم، اوقات شیرین و بعضا آرومی رو با هم سپری می‌کنیم. مژه

امسال، بعد از سه تا ماه رمضون روزه‌خواری (یه ماه رمضون بارداری و دو ماه رمضون شیردهی)، نگران بودم بدخلقی هاش باهام کاری کنه که کم بیارم و نتونم روزه بگیرم، اما خدا رو شکر علیرغم روزه‌های 20ساعته و بیشتری که می‌گیرم، خیلی خوب باهام همکاری می‌کنه.

اما یه مشکلی که هنوز هم وجود داره اینه که وقتی پدرش می‌رسه خونه، حتی فرصت تعویض لباس هم بهش نمیده، همچین می‌چسبه بهش و ازش بازی و نقاشی و ... می‌خواد که گاهی وقتا فکر می‌کنم چقدر تو اون چند ساعت بهش سخت گذشته که حالا داره تلافی می کنه، انگار فرشته‌ی نجاتش رو دیده ... قهر

حتی وقتی پدرش از خونه میره بیرون، چنان گریه زاری راه می‌ندازه، که من هیچ جوری نمی‌تونم ساکتش کنم، تازه اگه بعد از نیم ساعت موفق بشم ساکتش کنم، هر بار که یادش میاد پدرش رفته بازم یه روضه‌خونی و گریه هم داریم...