جانان ِ من

پسران‌م علی‌رغم تمام شباهت‌های ظاهری و فیزیکی که دارند؛ تفاوت عمده و فاحشی دارند و آن این‌که،‌ در هشت ماهگی پسرک کوچک، ما جرأت خوردن و آشامیدن هیچ چیزی را پیش از چشاندن‌‌‌ش به او نداریم

شکر خدا، پسرک کوچک‌تر خوش خوراک هست. همان چیزی که پسرک بزرگ‌تر نبود (کلاً‌ اهل خوردن نیست) و تا همین لحظه که چند ماهی از چهار سالگی‌اش می‌گذرذ برای خوردن هر چیزی همه‌ی آبا و اجدادمان را به ترتیب قد به جلوی چشمان‌مان می‌آورد

همچین پسرانی داریم ما 

+ خدایا شکرت

+ شواهد و قرائن حاکی از آن است که آداب خوردن پسرک کوچک به پدرش رفته و پسرک بزرگ به مادرش

+ عکس‌ها حدوداً برای دو ماه پیش می‌باشند.