سفر زیارتی به اتفاق پسرک

روز 22 اردی بهشت ، یعنی 41 امین روز تولد پسرک، من ، همسر عزیز، بابایی و مامانی آریا به اتفاق همسفر کوچکمان راهی مشهد شدیم.

سفر خوبی بود چرا که بابایی و مامانی هم با ما بودند و از همه مهمتر من هنوز در امور بچه داری جا نیفتاده بودم، هر چند که مادر بنده در این امر بسیار حرفه ای هستند اما یه قانون مسخره داشتم که 99% کارهای کودکمان را باید خودم انجام بدهم، و این شد که بعد از رسیدنمان به محل اقامت خستگی وصف ناپذیری بر من مستولی شد و هزار البته که کودک 40 روزه تقریبا شناختی از روز و شب واقعی ندارد و حال زار مادر خود را درک نکرده و شب هنگام به سختی می خوابید. مخصوصا شب برگشت که همگی به محض سوار شدن به قطار به خوابی عمیق فرو رفتند و من بینوا ماندم با این کودک شبزده و بیخواب.

صبح به هنگام رسیدن به سمنان تلوتلو می خوردم از بیخوابی.

خلاصه خستگی و بیخوابی از همان اول ورود پسرک در وجودم رخنه کرده.

در فردای برگشت به سمنان، کودکمانا را به آرایشگاه برده، موهای چون کمندش را که همانند جوانان امروزی سیخ سیخ بود کوتاه کرده و صفایی به سرش دادم.

بعد از یکی دو روز هم سمنان را به مقصد تهران (خانه مان) ترک کردیم.